Zeven dingen die ik graag eerder had geweten over geestelijke gezondheid in vroeg herstel

Ik wist dat herstel van een verslaving een uitdaging zou zijn. Ik wist ook dat ik mijn gewoontes, relaties, levensstijl en, nou ja, vrijwel alles in mijn leven zou moeten veranderen. Wat ik echter niet helemaal besefte, was hoe essentieel mijn mentale gezondheid in dit alles zou passen – en hoeveel ik niet wist en hoeveel er te leren viel.

Nu ik terugkijk, zie ik zoveel inzichten en verrassingen die ik graag eerder had geweten tijdens mijn herstel. Ik wou dat iemand me apart had genomen en het me had verteld. Eigenlijk, schrap dat maar. Ik denk niet dat de lessen die ik heb geleerd zo impactvol zouden zijn geweest als ik me er niet zelf doorheen had geworsteld.

Zoveel van het hersteltraject draait om ontdekken en leren, en dat is wat het hele herstelproces zo mooi maakt. Of je nu nieuw bent in herstel of niet, misschien zullen deze reflecties net zo raken als ze mij hebben gedaan.

1. Zelfcompassie is een superkracht, maar het is moeilijker dan het klinkt

Ik herinner me dat ik deze woorden keer op keer hoorde: “Wees mild voor jezelf.” Ik herinner me ook dat ik dacht: wat betekent dat eigenlijk? Ik besefte dat ik gewend was om mijn eigen strengste criticus te zijn. Ik had mezelf geprogrammeerd om te geloven dat mezelf mentaal afstraffen de enige manier was om op het juiste pad te blijven.

Dit is wat ik me niet realiseerde: deze meedogenloze zelfkritische stem hielp me helemaal niet. Sterker nog, het verergerde mijn stress, voedde mijn onzekerheden en maakte terugval steeds aantrekkelijker.

Dit is wat zelfcompassie niet is: excuses voor jezelf verzinnen.

Dit is wat zelfcompassie wel is: jezelf behandelen zoals je een vriend zou behandelen.

Toen ik mezelf begon te behandelen zoals ik iemand zou behandelen van wie ik hield, begon ik mezelf helderder te zien. Natuurlijk voelde het eerst ongemakkelijk, maar het begon met simpele handelingen: mezelf niet berispen wanneer ik een fout maakte, opmerken wanneer ik overweldigd en uitgeput was en rusten in plaats van doorzetten. Of dingen zeggen als: “Het is oké – je bent aan het leren.”

Zelfcompassie heeft de relatie met mezelf en mijn herstel echt veranderd.

2. Je emoties zijn niet je vijanden

Toen ik diep in mijn verslaving zat, deed ik vrijwel alles om mijn emoties te vermijden. Tijdens het herstel moest ik plotseling alles voelen – schuld, schaamte, verdriet, angst, woede – emoties die ik zo lang had begraven. Ik moest begrijpen dat, hoewel mijn eerste reactie was om tegen deze emoties te vechten, ik iets moest doen dat me vreemd was: ze voelen.

Het voelen van deze emoties was de enige manier waarop ze me niet zouden overweldigen en me terug naar mijn verslaving zouden sturen. Emoties zijn simpelweg onderdeel van het genezingsproces. Ze zijn geen bedreigingen. Ik zal nooit vergeten wat iemand me vertelde toen ik net begon:

“Gevoelens zijn niet slecht of goed. Het zijn gewoon gevoelens. Het zijn indicatoren. Het zijn signalen. Ze laten ons zien dat iets in ons aandacht of zorg nodig heeft.”

Ik heb dit toegepast op mijn herstel en doe dat vandaag nog steeds. Ik leerde dat het laten komen en gaan van emoties zonder te reageren of ervoor weg te lopen, enorm bevrijdend was. In plaats van mezelf te veroordelen of me verdrietig te voelen, probeerde ik mezelf af te vragen: “Wat probeert dit gevoel me te vertellen?” De inzichten waren diepgaand en uiteindelijk zeer helend.

3. Het is oké om niet meteen over bepaalde dingen heen te komen

Vroeg herstel is al overweldigend genoeg. Ik herinner me dat ik alles snel wilde oplossen: mijn relaties, mijn manier van denken, zelfs mijn traumatische ervaringen uit het verleden. Herstel heeft me echter iets heel waardevols geleerd. Genezing van diepgewortelde problemen is geen lineair proces. Het is oké om niet meteen alles op een rijtje te hebben. Soms is de enige manier om door pijn heen te komen langzaam, maar altijd in je eigen tempo.

Er waren bepaalde kwesties die ik probeerde te overhaasten Maar hoe meer ik probeerde er “gewoon overheen te komen”, hoe gefrustreerder en vastgelopen ik me voelde. Ik wou dat ik had geweten dat het niet alleen oké was om de tijd te nemen om dingen te verwerken, maar ook essentieel. Erop vertrouwen dat genezing op zijn eigen tijd zou plaatsvinden, werd een belangrijk keerpunt voor mij.

4. Grenzen zijn voor jou

In het begin begreep ik grenzen niet, maar ik begon ze wel te stellen aan degenen die mijn herstel niet ondersteunden. Al snel besefte ik echter dat ik grenzen moest stellen aan mezelf. Dit was verrassend. Grenzen gingen niet alleen over het weghouden van toxische mensen; ze gingen over beslissen wat ik wel en niet zou toestaan in mijn leven, zelfs als het om mijn eigen gedrag en gedachten ging.

Je vraagt je misschien af hoe dit er in de praktijk uitziet. Een voorbeeld is dat ik grenzen stelde aan mijn tijd: hoeveel energie zou ik besteden aan werk versus herstel of sociale verplichtingen? Ik stelde ook grenzen aan negatieve zelfpraat en betrapte mezelf wanneer ik in een spiraal van donkere emotionele gedachten terechtkwam.

Verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen grenzen is net zo cruciaal geweest voor mijn mentale gezondheid als grenzen stellen met andere mensen. Ze hielpen me een structuur te creëren die mijn prioriteiten in lijn hield met mijn hersteldoelen.

5. De mensen met wie je tijd doorbrengt, hebben meer impact op je dan je denkt

Soms realiseer je je ongezonde connecties met anderen pas als je ze niet meer hebt. Jarenlang heb ik mezelf tijdens mijn verslaving omringd met toxische relaties die ik nooit als toxisch zou hebben bestempeld. Ik dacht dat ze normaal waren omdat dat alles was wat ik kende.

Ik zag pas hoeveel invloed de mensen om me heen hadden toen ik bewust probeerde mezelf te omringen met mensen die oprecht om mijn herstel gaven. Of het nu gaat om vrienden, familie of mensen in herstelgroepen, het is van onschatbare waarde om jezelf te omringen met mensen die je zonder oordeel steunen.

Dit betekent natuurlijk dat je moeilijke beslissingen moet nemen. Ik moest afstand nemen van mensen die, hoewel vertrouwd, niet gezond voor me waren. Zelfs sommige familierelaties kwamen onder druk te staan. Hoe moeilijk die veranderingen ook waren, ze creëerden ruimte voor mensen die me waardeerden en opbeurden. Het is een moeilijk maar noodzakelijk onderdeel van herstel: leren om relaties te kiezen die je vooruit helpen, niet tegenwerken.

6. Herstel betekent niet het einde van de strijd, maar wel het begin van veerkracht

Ik denk dat er een deel van mij was dat werkelijk geloofde dat nuchter worden al mijn mentale gezondheidsproblemen zou laten verdwijnen. Ik dacht dat als ik het grootste, duidelijke probleem dat ik had zou verwijderen, mijn leven vanzelf zou verbeteren.

In werkelijkheid verdwenen mijn problemen niet meteen. Sommige heb ik nog steeds, na vijf en een half jaar nuchterheid. Maar dit is wat ik weet; ik kan ze nuchter onder ogen zien, en ik ben niet alleen. Ik heb geleerd dat herstel niet het einde van moeilijke tijden betekent; het betekent het opbouwen van veerkracht om ermee om te gaan en begrijpen dat geen enkel middel iets beter zal maken.

Ik ken iemand in herstel die vaak zegt:

“Ik heb vandaag geen problemen die drinken niet erger zou maken.”

Ik herinner me die gedachte graag omdat het zo waar is. Mijn slechte dagen zijn beheersbaar omdat ik niet meer alleen ben. Ik heb een sterk ondersteuningssysteem, en het is dat ondersteuningssysteem dat me op de been houdt, zelfs wanneer ik het gevoel heb dat ik niet verder kan.

7. Zelfzorg is meer dan bubbelbaden en mango-smoothies

Ik moet toegeven dat ik het concept van zelfzorg echt niet begreep. Ik dacht dat het ging om leuke dingen voor jezelf doen en omdat ik op dat moment niet dol op mezelf was, voelde het geforceerd en nep om iets aardigs voor mezelf te doen. Ik begreep het hele punt van zelfzorg verkeerd.

Ik realiseerde me dat echte zelfzorg inhoudt dat je de moeilijke dingen doet: opdagen voor therapie, me aan mijn routines houden en betere keuzes maken, zelfs wanneer, vooral wanneer, ik er geen zin in heb. Zelfzorg ging minder over mezelf verwennen en meer over het onderhouden van de basis die mijn geestelijke gezondheid stabiel hield.

Echte zelfzorg is niet glamoureus. Het is de stille, constante oefening die er elke dag anders uitziet, maar hetzelfde thema bevat. Het betekent pauzes nemen als ik overweldigd ben, regelmatig eten en actief blijven, ook al is het een korte wandeling. Oh, en voldoende slaap krijgen is ook een heel belangrijk. Zelfzorg gaat over het stabiel houden van mijn lichaam en geest, zodat ik mijn leven aankan.

Laatste gedachten

Ik ben blij dat ik deze waarheden over geestelijke gezondheid op mijn eigen manier heb geleerd, met veel vallen en opstaan en veel hulp van anderen. Er is geen routekaart voor hoe het precies zou moeten gaan, en dat is oké. Sommige dagen zijn makkelijker, andere zijn moeilijker, maar met elke stap bouw je veerkracht en inzicht op die je helpen groeien. En groeien is het doel.

Als je net begint met herstellen, weet dan dat je niet de enige bent en dat er niet van je wordt verwacht dat je alles weet. Doe het stap voor stap en geef jezelf toestemming om het in je eigen tempo uit te zoeken – want uiteindelijk gaat herstel over het vinden van vrede in jezelf, niet alleen over rondkomen. Niet alleen bestaan. Dat deed je al genoeg tijdens je verslaving. Het is tijd voor vrede en het is tijd om op te bloeien.

Hoe kan White River Manor helpen?

De eerste stappen zetten naar herstel kan ongelooflijk overweldigend voelen, maar het goede nieuws is dat je er niet alleen voor staat. Bij White River Manor bieden we een veilige, ondersteunende omgeving waar u zich kunt concentreren op genezing – geest, lichaam en ziel. We bieden een unieke mix van op bewijs gebaseerde therapieën en holistische behandelingen om u van binnenuit opnieuw op te bouwen.

Ons meelevende team loopt de hele weg met je mee. Neem vandaag nog contact op voor meer informatie over onze programma’s en hoe we u kunnen helpen het bevredigende leven te creëren dat u verdient.